Peak District, to geograficzna nazwa wyżyny w północnej i środkowej Anglii, jednak najbardziej znana jest jedna jej część – Park Narodowy Peak District. Obiekt ten zajmuje większą część obszaru dystryktu i powstał w 1951 roku. Był więc pierwszym parkiem narodowym założonym na Wyspach Brytyjskich.
Po północnej stronie Parku leżą piękne wrzosowiska, dominują tam piaskowce o brudno brązowym kolorze, przez co ta część nazywana jest Ciemnymi Szczytami. Od południowej strony lezą Szczyty Białe, gdzie w składzie skał dominuje wapń. Południowa strona Parku jest też o wiele gęściej zaludniona od północnej i jest bazą do weekendowych wypadów dla mieszkańców położonych niedaleko wielkich miast, takich jak Manchester i Sheffield. Z upływem lat te naloty turystów dały się mocno we znaki ekosystemowi Parku, dlatego coraz więcej mówi się obecnie o zaostrzeniu przepisów dotyczących przebywania na jego teranie.
Park Narodowy Peak District co roku odwiedza około 22 mln turystów. Oznacza to, że jest to drugi najczęściej odwiedzany obiekt tego rodzaju na świecie (po Parku Narodowym Mount Fuji w Japonii).
Nie ma przesady w stwierdzeniu, że obszar jest atrakcją turystyczną od wieków. Angielski filozof i polityk, Thomas Hobbes, opublikował już w 1636 roku dzieło będące opisem turystycznych walorów Peak District, zatytułowane De Mirabilibus Pecci. Nie zawsze jednak wyrażano się o nich tylko pochlebnie. Daniel Defoe, twórca postaci Robinsona Crusoe, raczej nie był miłośnikiem torfowisk przy Chatsworth, opisał je jako pustynne odludzie. Dopiero w epoce wiktoriańskiej odkryto romantyczny urok i unikalne piękno tamtejszej przyrody.
