Kopalnia soli kamiennej w Wieliczce pod Krakowem jest czynna od XIII w.
Od średniowiecza do 1772 r. wraz z kopalnią soli w sąsiedniej Bochni, wchodziła w skład żupy krakowskiej i stanowiła główne bogactwo tych terenów.
W 1978 r. została wpisana na Listę światowego dziedzictwa UNESCO, znana jest także jako jeden z siedmiu cudów Polski.
Dzisiaj kopalnia posiada dziewięć poziomów, z których pierwszy, Bono, sięga na głębokość 64 m natomiast ostatni 327 m pod powierzchnię ziemi. Łączna długość chodników łącząca pochylnie, komory eksploatacyjne, podziemne jeziora, szyby przekracza 300 km.
W środku panuje specyficzny mikroklimat utworzony przez dużą wilgotność powietrza, zawartość chlorku sodu, manganu, magnezu i wapnia, stała temperatura, ciśnienie, jonizacja i promieniowanie świetlne. W komorze Jezioro Wessel prowadzona jest rehabilitacja dla cierpiących na choroby górnych dróg oddechowych.
Podziemia kryją także ekspozycję Muzeum Żup Solnych przedstawiająca wszystkie aspekty działalności warzelniczej i górniczej. Prezentowane eksponaty rozmieszczone w zabytkowych wyrobiskach tworzą unikatowy skansen górniczy. Pozostała część muzeum mieści się w centrum Wieliczki, przy ul. Zamkowej 8, w średniowiecznym Zamku Żupnym stanowiącym siedzibę władz kopalni od końca XIII w.
Najstarsza część kopalni, szyb Goryszowski, pochodzi z drugiej połowy XIII w. Wydobywanie soli odbywało się tutaj jeszcze metodami górniczymi, jest to także jedyny obiekt górniczy na świecie czynny bez przerwy od średniowiecza.
Podziemna trasa Turystyczna powstała na przełomie XVIII i XIX w. na około 3 km tras prowadzących przez 20 komór położonych na głębokości od 64 do 135 m.
Obok Komory Mikołaja Kopernika, powstałej przez 1785 r. znajduje się najstarsza z zachowanych podziemnych kaplic - Kaplica św. Antoniego. Pierwsza msza dla górników odbyła się tutaj w 1698 r. Na barokowym ołtarzu znajdują się liczne solne rzeźby, zniszczone już nieco przez upływający czas.
Komora Spalone przedstawia prace wypalaczy metanu zwanych pokutnikami. Metan jest gazem uwalniającym się podczas wydobywania soli, w określonych warunkach tworzy z tlenem mieszankę wybuchową, eksplodującą w kontakcie z ogniem.
W czasach kiedy nie potrafiono wietrzyć kopalni, a oświetlenie stanowiły kaganki, powodował duże zagrożenie. Jedynym sposobem było wypalanie go przez doświadczonych górników, ubranych w wilgotne ubrania i wyposażonych w długie żerdzie, na końcu których znajdowały się żarzące żagwie.
Do największych atrakcji należy imponująca Kaplica św. Kingi, zwana podziemnym kościołem. Posadzkę wyrzeźbiono w jednolitej solnej bryle a żyrandole z solnymi kryształami powieszone są 12 m pod sufitem.
