[Not a valid template]Kuchnia Tunezji łączy w sobie świat arabski, z charakterystycznymi dla niego smakami, z wpływami kuchni włoskiej, francuskiej, typowo śródziemnomorskiej z dawnymi tradycjami berberyjskimi.
Bazuje na oliwie z oliwek, pomidorach, owocach morza – które mogą być jednak bardzo drogie, baraninie i jagnięcinie.
Podstawowe przyprawy to czosnek, ostre chilli, sól, kminek i harissa – pasta z papryczek chilli. Do jej przygotowania używa się czosnku, kolendry, kminku i innych przypraw, oliwy i dużej ilości, bardzo ostrych, czerwonych papryczek chilli. Może być dodawana do kiełbasek merquez, do zupy rybnej szorba i nadzienia brika.
Harissa może być podawana jako przekąska, jedzona z chlebem i skrapiana cytryną i oliwą dla złagodzenia diabelskiej ostrości.
Na każdym miejskim suku znajdziemy ogromną rozmaitość ziół, nasion, przypraw, korzeni, olejków i aromatycznych octów balsamicznych. Kminek, cynamon i mięta sprowadzane są z Maroka, świeży imbir, sezam, liście kozieradki z Etiopii, dwa rodzaje kardamonu – dziki i malabarski pochodzi z Indonezji, obok nich różne rodzaje papryki, kurkuma, ciecierzyca, szałwia, majeranek, czarny pieprz.
Odżdża jedzona jest jako przystawka lub danie główne, jest to jajko z cebulą w sosie pomidorowym, z dodatkiem harissy. Pastą jest także zaprawiana zupa z ciecierzycy – lablai, podawana z chlebem.
W Tunezji je się dużo pieczywa do każdego dania, podstawowym są długie, pszenne bagietki, zaczerpnięte z kuchni francuskiej.
Pyszną, gęsto zupę chorba robi się z pomidorów, cebuli i ziaren pesto.
Z dań mięsnych zjemy pyszne mirqaz, kiełbaski z jagnięciny jedzone na ciepło lub zimno, brochette czyli kebab z mięsa lub ryby czy koushe, jagnięcinę z rozmarynem, miętą i kurkumą. Mirqaz zostały zaczerpnięte z kuchni francuskiej, cienki i pikantne kiełbaski można podawać z rusztu do pieczywa i sałatek, z kaszą kuskus jako danie główne lub w formie potrawki duszonej w specjalnym, glinianym garnku.
Kaftaji oznacza ostre, smażone kotleciki z siekaną wątróbką, pieprzem, dynią i cebulą. Kamunią miejscowi nazywają zarówno gotowane mięso przyprawione kminkiem, jak i gulasz z wątróbki, natomiast knef to przepyszna, soczysta jagnięcina z kością, przyprawiona tradycyjnie rozmarynem.
Tradycyjna kaszę kuskus otrzymuje się z drobno zmielonych ziaren pszenicy, której w Tunezji uprawia się bardzo dużo. Pasują do niego mięsa i owoce morza, ostre sery, sos grzybowy lub warzywny – może być także jedzony na słodko z dżemem, konfiturą (najlepsza będzie figowa) albo słodkim, owocowym syropem.
Tajine to omlet z fasolą lub ziemniakami, bułką tartą, siekanym mięsem i serem.
Bardzo popularnym i uniwersalnym daniem jest brik, złożony w trójkąt, cienki placek przypominający nieco naleśnik, faszerowany rozmaitym nadzieniem. Mogą to być ryby, owoce morza, jagnięcina, szpinak, grzyby czy suszone owoce.
Farsz jest przyprawiany aromatycznymi ziołami jak mięta, kolendra, tymianek i wiele innych. W każdym placku musi się znaleźć rozlane i lekko ścięte żółtko. Inną popularną przystawką jest mechouia z posiekanej cebuli, czerwonej papryczki, pomidorów wymieszanych z oliwą z oliwek i podawana z tuńczykiem i jajkiem na twardo.
Tradycja hodowli winorośli i produkcji wina w Tunezji sięgają jeszcze czasów kartagińskich i rzymskich.
Kartagiński hodowca Magon, jako pierwszy opracował szczegółowy proces produkcji wina, który został odtworzony na tunezyjskich mozaikach.
Obecnie w kraju produkuje się nawet 350 hektolitrów tego znakomitego trunku. Oprócz małych, tradycyjnych winiarni istnieje także około 20 renomowanych, produkujących takie marki jak czerwone Vieux Magon, Chateau St. Augustin and Sélian, białe Chateau St Augustin, Ugni Blanc, różowe Cote ux de Carthage, Chateau Mornag.
