[Not a valid template]Fenicjanie osiedlili się na terenie Syrii, na Bliskim Wschodzie, w III tysiącleciu p.n.e., według tradycji przybyli tutaj znad Morza Czerwonego. Ograniczeni przez morze z jednej oraz góry Libanu z drugiej strony, stali się przede wszystkim kupcami i rzemieślnikami, a ich żywiołem zostało morze.
Około 1000 roku n.e. Izraelici pod wodzą Dawida złamali potęgę Filistynów, zagrażających Syrii i umożliwili Fenicjanom ekspansję. Rozpoczęło to okres kolonizacji w całym basenie Morza Śródziemnego.
Pierwszym etapem była wyspa Cypr, potem Półwysep Iberyjski i Północna Afryka. Dzielni żeglarze założyli tutaj miasto Utykę, a w 800 r. p.n.e. Kartaginę, która szybko awansowała do roli centrum tego regionu. Ze wszystkich stron otaczała ją sieć faktorii, ciągnąca się aż do Cieśniny Gibraltarskiej.
Dzięki Kartaginie Fenicjanie zmonopolizowali handel w zachodniej części Morza Śródziemnego i zazdrośnie strzegli bogactw tego obszaru, importując rudy srebra, ołowiu i miedzi z Hiszpanii oraz cyny z Anglii. Przerabiali je w swoich warsztatach na luksusowe, wysoko cenione wyroby.
Początkowo stosunki z Rzymem układały się poprawnie, podpisano korzystne dla obu stron układy handlowe, jednak kiedy Rzym zaczął się zbytnio umacniać, zajmując w 272 r. p.n.e. Tarent, Kartagińczycy postanowili przeciwdziałać. Doprowadziło to do wybuchu szeregu wojen punickich, z których pierwsza rozpoczęła się w 264 r. p.n.e.
Fenicki wódz Hannibal, na czele armii w skład której wchodziły słonie bojowe, opanował Półwysep Apeniński i zagroził samemu miastu Rzym.
Nigdy nie zostało to wybaczone, w 146 r. p.n.e. senat rzymski jednogłośnie zadecydował, że Kartagina musi zostać zniszczona. Miasto zostało obrócone w ruinę, a ziemia, na której stało, przeklęta. Posiadłości Fenicjan w Afryce zmieniono w rzymską prowincję i nawet nazwę Kartaginy wymazano z historii.
W pewnym oddaleniu od dawnego miasta, powstała rzymska kolonia Colonia Iunonia i dopiero Juliusz Cezar przywrócił jej dawną nazwę Carthage. W tym czasie miasto zaczęło ponownie rozkwitać, jako centrum rzymskiej Africa Proconsularia, stało się także silnym ośrodkiem coraz popularniejszego chrześcijaństwa.
W 439 r. podbili ją Wandalowie a w 534 r., uważający się za spadkobierców Rzymian – Bizantyjczycy pod wodzą znakomitego wodza Belizariusza. Dopiero podbój całej północnej Afryki przez Arabów w 697 r. spowodował że miasto straciło swoje znaczenie, opustoszało a chrześcijanie zostali wygnani.
Odkryli je ponownie archeologowie w XIX wieku, odkopując mury miejskie długości 32 km.
Na zwiedzanie starożytnego miasta należy zarezerwować przynajmniej cały dzień. Najlepiej rozpocząć od wzgórza Byrsa, z którego rozciąga się wspaniały widok na miasto i błękitne morze.
W przeszłości pełniło funkcje duchowego sanktuarium ze świątynią kartagińskiego boga Eszmuna o wymiarach 336 x 323 m. Specjalnie pod jej budowę wierzchołek wzgórza został wyrównany.
Mieści się tutaj Narodowe Muzeum Archeologiczne z zabytkami obrazującymi zawiłą historię Kartaginy – marmurowe, pięknie rzeźbione sarkofagi, fenickie maski z masy szklanej i przedmioty codziennego użytku. Na wzgórzu znajduje się także dzielnica Kartagińczyków, w której odtworzono układ domów z IV w. p.n.e.
Zachowały się rzymskie Termy Antoniusza, niegdyś największe w Afryce, także dzisiaj imponujące kolumnadami i sklepionymi salami. Z II w. przetrwały do naszych czasów wille rzymskie z mozaikami na posadzkach.
Najwspanialszą z nich jest Villa des Voliers na planie klasycznych budowli imperium z kwadratowym dziedzińcem pośrodku oraz budynkiem mieszkalnym wokół niego.
W północnej części usytuowana jest wczesnochrześcijańska bazylika św. Cypriana, prawdopodobnie pierwotne miejsce pochówku tego świętego. Ciekawy jest jej siedmionawowy układ.
[Not a valid template]Oryginalnym zabytkiem, ze względu na swoją krwawą legendę jest Tofet, sanktuarium czczonych w starożytności kartagińskich bóstw Baala i Tanit, jak głoszą przekazy kapłani składali im w ofierze małe dzieci.
Porty Punickie, niegdyś widomy znak potęgi miasta, nie przedstawiają się dzisiaj imponująco. Niegdyś cumowały tutaj statki handlowe z całego znanego świata i groźne okręty wojenne. W ich pobliżu ponad sto lat temu założono Muzeum Oceanograficzne.
Niegdyś mieścił się tutaj także amfiteatr mogący pomieścić 10 tysięcy widzów.
W Muzeum Rzymskim i Wczesnochrześcijańskim eksponowane są zabytki z V-VII wieku oraz pozostałości architektoniczne wczesnochrześcijańskich budowli.
