Leżąca dokładnie na równiku wyspa Fuamulaku tym różni się od pozostałych malediwskich wysp, że nie łączy się z innymi w żadnym większym archipelagiem czy atolem. Na Fuamulaku istnieją świetne warunki do uprawy ananasów, pomarańczy, mango i innych owoców i warzyw. Dlatego też miejscowe produkty niemal w zupełności wystarczają miejscowym do zaspokojenia ich potrzeb dietetycznych. Zwłaszcza, że nie muszą się tam zbytnio martwić o turystów.
Wyspa Fuamulaku wyłączona jest spod ruchu turystycznego. Żeby się tam dostać trzeba mieć specjalne zezwolenie, które nie tak łatwo dostać. Jeśli jednak już tam dotrzemy, ze zdziwieniem stwierdzimy, że język tubylców brzmi nieco inaczej niż na przykład w Male. Mieszkańcy Fuamulaku mówią charakterystyczną formę języka diwehi, znaną jako mulaku bas.
Pierwotna nazwa wyspy brzmiała po prostu Mulah (czyli wyspa), ale została zmieniona na Fuvahmulah (dosłownie: wyspa orzechów z palmy areca), aby odróżnić ją od Boli-Mulah innej wyspy, bardzo ważnej w starożytnej historii regionu.
Na mapach morskich niektórych krajów używana jest nazwy wyspy Fua Mulaku. Na starych francuskich mapach pojawia się za to nazw Pove Molluque.
Na południu i na północy znajdują się spore jeziora. Ważniejsze z nich, południowe, nazywa się Bandaara-Kilhi, co tłumaczy się na polski jako Jezioro Portowe, Rzeczywiście od lat prowadzi się rozmowy w sprawie wybudowania nadmorskiego portu, z którego przez specjalny kanał można by dotrzeć np. do Male.
Największą część wyspy zajmuje Dhadimago, rezerwat i centrum nauki, które znajduje się w północno-zachodniej części wyspy. Obszar Dhadimago utrzymuje się z rolnictwa. Jego pola są największymi producentami arbuzów na wyspie. Oprócz upraw, prowadzi się tam również prace badawcze nad fauną i florą regionu.
