Mierzeja Kurońska liczy sobie dziewięćdziesiąt osiem kilometrów i stanowi długie, cienkie, zakrzywione odcinki wydmowe, które oddzielają Mierzeję Kurońską od wybrzeża Morza Bałtyckiego. Jej południowa część leży w obrębie Obwodu Kaliningradzkiego i południowo- zachodniej Litwy.
Mierzeja Kurońska rozciąga się od Półwyspu Sambii. W północnej części, długiej na 52 km jest przynależna do terytorium litewskiego, a reszta stanowi część Obwodu Kaliningradzkiego. Szerokość mierzei waha się od minimum 400m w Rosji (w pobliżu wsi Lesnoy) do maksymalnie 3800 m na Litwie (na północ od Nida ).
Mierzeja Kurońska powstała 3000 lat przed naszą erą z polodowcowej moreny, zaś wiatry i prądy morskie przyczynił się do naniesienia takiej ilości piasku, która spowodowała jej ugruntowanie się i wybicie ponad poziom morza.
W XVIII wieku mierzeja została poddana nagłym procesom eksploatacyjnym; z powodu wzmożonej ruchliwości ludzi i bydła, lasy, które niegdyś porastały obszar mierzei zostały w naturalny sposób przetrzebione i dostosowane do potrzeb ludności. Historia nieubłaganie obeszła się z mierzeją.
Eksploatacja i nadmierne wiatry doprowadziły do zdegradowania jej powierzchni a co za tym idzie nieodwracalnych zmian środowiskowych. Dzisiaj możemy zobaczyć jedynie piaszczysty obszar wydmowy, który w niczym nie przypomina dawnych, zalesionych obszarów.
Obecnie mierzeja Kurońska jest wykorzystywana w celach turystycznych. Możemy na niej spotkać masę turystów, którzy podziwiają miejscową faunę i florę, która ostała się w niewielkim procencie i w niczym nie dorównuje faunie sprzeda kilkuset lat. Od ponad dziesięciu lat Mierzeja widnieje na światowej liście dziedzictwa kulturowego UNESCO i jest uznawana za jedno z większych dziedzictw kulturowych Litwy.
