Leżąca nad Wielką Tyrnawą Sighisoara to jeden z najlepiej zachowanych w Europie średniowiecznych zespołów miejskich.
Historia tego ośrodka rozpoczyna się w XII w., kiedy niemieccy osadnicy sprowadzeni przez króla Węgierskiego, rządzącego wówczas tymi ziemiami, założyli tutaj pierwsze osiedle. Miasto przed 1280 r. nazywało się Castrum Sex, potem Schespurch a od 1337 r. kiedy stała się domeną królewską Civitas de Segusvar. Miasto odgrywało ważną rolę handlową w tej części Europy i szybko stało się najważniejszym ośrodkiem Siedmiogrodu. Niemieccy rzemieślnicy sami zbudowali fortyfikacje miejskie. Powstała zachowana do dzisiaj murowana zabudowa miejska, domy i kościoły. Budowę wspomagały bogate cechy, w ten sposób powstała m.in. Baszta Kożuszników, Cynowników, Kowali i inne. Cały kompleks podzielony na miasto górne i dolne otoczono murami z 9 basztami.
W Sighisoarze urodził się bodajże najsłynniejszy obywatel Siedmiogrodu czyli Vlad III Palownik zwany Draculą. Do dzisiaj można tu oglądnąć Dom Draculi czyli Casa Vlad Draculi.
Mieszkał tutaj i pracował znakomity rzeźbiarz czasów baroku, Elias Nicolai a książę Wołoszczyzny Vlad Diabeł bił monety i wydał pierwszy dokument zawierający rumuńską nazwę miasta Sighisoara. Bogate miasto było także siedzibą Jerzego Rakoczego księcia Siedmiogrodu i króla Węgier od 1629 r.
W XVII i XVIII w. miasto przeżyło okupację Turków, pożary i kilka epidemii dżumy. W 1849 r. w pobliżu rozegrała się bitwa w czasie której rewolucyjna armia węgierska pod wodzą polskiego generała Józefa Bema, została pokonana przez armię rosyjską. Po zakończeniu I wojny światowej i rozpadzie Austro-Węgier miasto zostało włączone do Królestwa Rumunii.
Średniowieczna starówka Sighisoary ze względu na swoje niezwykłe walory została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Najbardziej charakterystycznym punktem jest stara Wieża Zegarowa, mierząca 64 r., wybudowana w 1556 r. Dzisiaj ma tam swoją siedzibę Muzeum Historyczne.
Znakomicie zachowała się wzniesiona przez niemieckich osadników XIV-wieczna twierdza z licznymi bramami miejskimi. Mury najeżone basztami opasują wzgórze zamkowe, zwieńczone katedrą z 1345 r. Bardzo cenne jest wyposażenie świątyni z ołtarzem św. Marcina z lat 1513-22 czy drewnianymi stelami z tego samego okresu. Potomkowie średniowiecznych przybyszów do dzisiaj użytkują zabytkowy cmentarz ewangelicki. Dalej wąskimi uliczkami i zaułkami ciągnącymi się pomiędzy gotyckimi i renesansowymi kamienicami, idziemy do kościoła Dominikanów z XIII w. Wewnątrz bezwieżowej, wczesnogotyckiej świątyni rozwieszono bogatą kolekcję wschodnich dywanów.
