[Not a valid template]Twierdza Masada znajduje się na trudno dostępnym płaskowyżu, na wysokości około 400 metrów n.p.m. Z jednej strony dostęp do niej ograniczało Morze Martwe, z drugiej pustynia Negew, która utrudniała przemarsz armii mających zdobyć twierdzę. Pierwsze ślady fortyfikacji obronnych w tym miejscu sięgają lat 161-143 p.n.e., kiedy to na klifie zbudowano niewielki fort. Za czasów panowania Heroda Wielkiego stanął tam pałac, a okolicę porządnie ufortyfikowano. Twierdza miała 700 metrów szerokości w najszerszym miejscu i ponad 350 długości.
Masada, to miejsce wiążące się z legendarną wręcz obroną, jaką mieli tam prowadzić żydowscy powstańcy, walczący z rzymskimi okupantami 73 roku naszej ery. Historia ta obrosła mitem i nie da się już dziś łatwo oddzielić prawdy od dodanych wraz z upływem czasu opowieści. Mimo że jest to jeden z najważniejszych mitów wiążących się z tożsamością mieszkańców współczesnego Izraela, to jest on kwestionowany przez wielu naukowców.
Zgodnie z legendą w twierdzy schroniło się około tysiąca mężczyzn, kobiet i dzieci, wszyscy należeli do zelotów, odłamu judaizmu, który słynął z nieprzejednanego stosunku wobec okupantów. Kiedy rzymscy żołnierze pod wodzą gubernatora Flawiusza Silwy wkroczyli wreszcie do miasta, okazało się że wszyscy obrońcy byli martwi. Znaleziono jedynie dwie kobiety i pięcioro dzieci. Ukrywali się oni w jednej z okolicznych jaskiń.
Opis obrony i zdobycia Masady zawdzięczamy żydowskiemu historykowi, żyjącemu w I wieku naszej ery, Józefowi Flawiuszowi, który uważa, że obrońcy popełniło zbiorowe samobójstwo, aby nie dostać się żywcem w ręce Rzymian. Obecnie coraz częściej ten fragment historii uważa się za propagandowy mit, mający na celu umocnić tożsamość narodową mieszkańców Izraela. To właśnie w ruinach tej twierdzy świeżo upieczeni żołnierze każdego roku składają przysięgę, w której pojawiają się słowa: „Masada nigdy więcej nie będzie zdobyta”.
