[Not a valid template]Jełgawa położona jest w centralnej części kraju, około 45 km na południowy zachód od Rygi.
Burzliwa historia miasta, przypomina zawiłości dziejowe, których ofiarą w ciągu wieków padała również Polska. Kolejno siedziba mistrza zakonu inflanckiego, stolica księstwa Kurlandii i Semigalii, zajęta przez Rosjan w 1795 r. w wyniku III rozbioru Polski, powróciła w ręce Łotyszy dopiero w 1914 r., aby w 1945 r. znów utracić niepodległość po wkroczeniu ZSRR.
Wiemy z pewnością, że w X wieku powstała tutaj osada Liwów, jednego z plemion zamieszkujących ówczesną Łotwę jeszcze przed przybyciem Słowian. Liwowie posługiwali się językiem z grupy ugrofińskiej.
Na miejscu w XIII w. zakon kawalerów mieczowych wzniósł zamek Mitau pod wodzą wielkiego mistrza Konrada von Mandera. Po wielu burzliwych wiekach historii, Mitawa przypadła Księstwu Kurlandii i Semigalii w 1561 r., przeżyła wojny polsko-szwedzkie rozwijając się jako miasto handlowe.
Bardzo wcześnie były tutaj widoczne wpływy rosyjskie, z Mitawy pochodziła księżniczka Anna Iwanowna, od 1730 r. cesarzowa Rosji jako caryca Anna I.
W połowie XVIII wieku książę Kurlandii Ernest Jan Biron zburzył średniowieczny zamek i wystawił na jego miejscu okazałą, klasycystyczną rezydencję. W zbudowanym na wzór pałacu zimowego w Petersburgu, na początku XIX w. mieszkał późniejszy król francuski, Ludwik XVIII ze swoim dworem.
Wzniesiono go pod kierunkiem włoskiego architekta Francesco Bartolomeo Rastrellego, przy zdobieniu wnętrz i fasady pracowało wielu znanych mistrzów jak Johann Michael Graf z Berlina i Antonio d’Angeli.
Warto oglądnąć także barokowy sobór św.św. Symeona i Anny, do dzisiaj górujący nad miastem. Pierwszy kościół kazała wznieść Anna Iwanowna (1693-1740), księżna Kurlandii i Semigalii, córka cara Iwana V Aleksjejewicza. Świątynia została jednak zburzona ze względu na zły stan techniczny i na jej miejscu wybudowano nową cerkiew, pod tym samym wezwaniem, w 1774 r. Autorem projektu był Bartolomeo Rastrelli. W 1887 r. była zbyt mała dla rozrastającego się miasta i podjęto decyzję o rozbudowie. Nikołaj Czagin rozebrał część budowli i przebudował pozostałą. Zniszczona w ciągu dwóch wojen światowych i zaniedbana w okresie komunistycznym, przeszła gruntowna renowację, która zakończyła się w 2000 r.
Ze zniszczonego kościoła św. Trójcy zachowała się jedynie kwadratowa, murowana wieża i ruiny nawy głównej. Nieopodal stoi neoklasycystyczna Villa Medema i gmach Academia Petrina obecnie Muzeum Historii i Sztuki.
