[Not a valid template]Ruiny starożytnego miasta założonego przez Nabatejczyków, znajdują się w południowo-zachodniej części kraju. Do skalistej doliny, otoczonej pustyniami, prowadzi wąski wąwóz As Sik. Przecina ją okresowa rzeka Wadi Musa.
Nabatejczycy musieli rozbudować i utrzymywać system wodociągów i skalnych cystern aby miasto mogło funkcjonować.
Chociaż ślady osadnictwa na tym miejscu sięgają już wczesnego paleolitu i neolitu (9 000 p.n.e.) Petra została założona około VI w. p.n.e. kiedy Nabatejczycy wyparli stąd semickich Edomitów.
Rola miasta znacznie wzrosła w III w p.n.e. dzięki szlakom handlowym prowadzącym z Indii do Egiptu, Arabii południowej i Syrii. Karawany wiozły srebro, kadzidła, mirrę, żelazo, miedź, złoto i kość słoniową.
Okres największej świetności przypada na początek naszej ery, przez długi czas Petra potrafiła obronić się przed ekspansją Imperium Rzymskiego, władcy miasta zawarli z Rzymem sojusz trwający do 106 r. Potem przeszła pod zwierzchnictwo cesarzy, stając się miastem rzymskim. Po soborze nicejskim w 325 r., zapanowało chrześcijaństwo w obrządku bizantyjskim aż do najazdu arabskiego w VII w.
W czasie wypraw krzyżowych została zajęta przez rycerzy europejskich, którzy wybudowali dwie potężne twierdze. Sprowadziło to jednak atak Saladyna, który zdobył i zniszczył miasto, od tego czasu Petra zaczęła popadać w ruinę.
W okresie największej świetności miasto przecinała główna ulica wyłożona białym kamieniem, od której odchodziły liczne odnogi. Na skalnych tarasach umiejscowiono trzy rynki ze straganami i sklepami oraz liczne budowle wykute w ścianach, świątynie, pałace i okazałe grobowce.
W I w. n.e. powstał ogromny teatr mieszczący do 10 tysięcy widzów, prawdopodobnie rozbudowany do tej wielkości przez Rzymian za czasów Trajana, który interesował się ciekawą architekturą Petry.
Nabatejczycy, do niedawna jeszcze koczownicy mieszkający na pustyni w płóciennych namiotach, nie posiadali własnych tradycji budownictwa. Dlatego wzory zapożyczali z sąsiadującej Syrii, Egiptu i Grecji, jedynie w zakresie zdobnictwa widoczne są wpływy miejscowej sztuki.
Do najsłynniejszych budowli należy El Khazneh Faraoun, zwany przez Beduinów Skarbcem Faraona. Wykuta w skale piętrowa budowla, dzisiaj wizytówka miasta, powstała w I w n.e. Nic nie wiadomo o jej pierwotnym charakterze, prawdopodobnie była to świątynia lub grobowiec władcy Petry Aretasa IV i jego małżonki.
W okresie panowania ostatniego władcy nabatejskiego Rabela II (70-106 n.e.) powstał monumentalny Deir, czyli Klasztor. Początkowo znajdowała się tutaj świątynię króla Obodata I rządzącego Petrą w latach 96-86 p.n.e. W okresie bizantyjskim mieścił się chrześcijański klasztor. Wykuta w skale fasada ma 48 m szerokości i 38 m wysokości. Architektura budowli przywołuje na myśl europejski barok.
Pałac Córki Faraona (Kasr el-Bint Firaun) powstał z piaskowca w połowie I w p.n.e., jego nazwa wiążę się z legendą o uwięzionej tutaj księżniczce egipskiej. Budowla mieściła świątynię najważniejszego bóstwa Nabatejczyków, Duszary. Przed portykiem wejściowym znajduje się prostokątna budowla, w której odbywały się obrzędy ku jego czci.
Na wielki zespół Grobowców Królewskich na Ścianie Królewskiej, składa się wiele monumentalnych obiektów. W ich wnętrzu nie odnaleziono jednak żadnych pochówków. Dla namiestnika rzymskiego Sekstusa Florentinusa wzniesiono w 130 r. n.e. wspaniały grobowiec w północnej części miasta.
