Oficjalna nazwa: Dominikana, Republika Dominikańska
Oryginalna nazwa: República Dominicana
Stolica: Santo Domingo
Ludność: 9 049 595
Powierzchnia: 48 730 km²
Język: hiszpański
Waluta: peso dominikańskie (DOP)
Największe miasta: Santo Domingo, Santiago de los Caballeros, La Romana, San Pedro de Macorís
[Not a valid template]Dominikana jest drugim po Kubie największym państwem na Morzu Karaibskim, zajmuje około 2/3 powierzchni wyspy Haiti, dawnej Hispanioli. Ludność stanowią Murzyni, Metysi i Indianie Karaibowie, biali mieszkańcy są w mniejszości.
Uprawy rolnicze zajmują około 25% kraju, rosną tutaj malownicze bananowce, palmy kokosowe i aromatyczne cytrusy. Duże znaczenie odgrywa turystyka.
Wyspę zamieszkiwaną niegdyś przez Karaibów odkrył w 1492 r. Krzysztof Kolumb. Zapoczątkowało to okres kolonizacji i dominacji hiszpańskiej trwającej do 1632 r. kiedy Dominikana znalazła się pod wpływem Francji, widocznym do dzisiaj. To właśnie Francuzi przywieźli niewolników afrykańskich, których potomkowie stanowią znaczną część mieszkańców wyspy. W 1763 r. ta część wyspy została przyznana Wielkiej Brytanii.
Świętem narodowym jest 27 lutego, kiedy Dominikana, w 1844 r. proklamowała niepodległość.
Stolica i inne większe miasta:
Santo Domingo zostało założone w 1496 r. przez brata Krzysztofa Kolumba – Bartolomeo. Dzisiaj jest najstarszym stałym osiedlem europejskim na obszarze obu Ameryk. Zamieszkuje go ponad 2 mln osób. W 1990 r. dzielnica kolonialna została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Inne duże ośrodki to Santiago de los Caballeros , założone w 1495 r. przez pierwszych kolonistów z Europy, obecnie stolica prowincji Santiago, La Romana w południowo-wschodniej Dominikanie oraz ważny port morski San Pedro de Macoris z Universidad Central del Este.
Ustrój polityczny:
[Not a valid template]Dominikana jest republiką od 1978 r., kiedy uzyskała niepodległość. Na czele państwa stoi prezydent, wybierany na 4 lata w wyborach powszechnych i bezpośrednich. Jest szefem administracji publicznej, naczelnym dowódcą sił zbrojnych i policji. Władza ustawodawcza należy do Kongresu Narodowego złożonego z Izby Deputowanych i Senatu.
Rząd powołuje prezydent, do którego należy także władza wykonawcza. Panuje system wielopartyjny.
Krótka geografia:
Państwo leży w Ameryce Środkowej, zajmując wschodnią część wyspy Haiti wchodzącej w skład archipelagu Wielkich Antyli.
Na południu wyspę oblewa Morze Karaibskie, na północy Ocean Atlantycki. Linia brzegowa jest bardzo urozmaicona, z malowniczymi zatokami, przylądkami i półwyspami. Największą zatoką jest Bahia de Samana, po stronie karaibskiej – Bahia de Ocoa i Bahia de Neiba.
Z punktu widzenia turystyki najlepiej ukształtowane jest wybrzeże południowe, niskie, przechodzące we wspaniałe, piaszczyste plaże. Wysokie klify na północy dostarczają za to niezapomnianych widoków.
Głównym masywem górskim są Kordyliery (Północna, Środkowa i Wschodnia), zajmujące większą część powierzchni wyspy wraz z wyżynami śródgórskimi i przedgórzami. Niziny to tylko niewielka część kraju. Najwyższym szczytem jest Pico Duarte (3 175 m n.p.m.).
[Not a valid template]Liczne rzeki przecinają kraj we wszystkich kierunkach, są krótkie, przypominające raczej strumienie czy potoki z licznymi progami i bystrzami. Do najdłuższych należą Yaque del Norte (389 km długości) wpadająca do Atlantyku i Yaque del Sur (200 km długości) wpływająca do Morza Karaibskiego. Najniższy punkt kraju stanowi słone jezioro Enriquillo położone 46 m p.p.m.
Szata roślinna jest zróżnicowana. Wilgotne stoki gór i niziny porastają wiecznie zielone lasy tropikalne z takimi gatunkami drzew jak mahoń, heban i palma królewska. Pozostałe obszary leśne zrzucają liście podczas krótkiej pory suchej. Bardziej suche, wyżynne tereny porasta sawanna. Wyjątkowo malowniczy widok tworzą lasy i zarośla namorzynów, porastające zachodnie i północne wybrzeże wyspy.
Powierzchnia terenów chronionych zajmuje około 20% powierzchni kraju, zorganizowana w 9, niezwykle pięknych parków narodowych.
Voodoo
Ta łącząca wiele różnych wątków i tradycji religia afroamerykańska, wyznawana jest głównie na Haiti i na południu USA. Podstawę stanowią wierzenia dawnej ludności niewolniczej z Afryki Zachodniej (Joruba, Kongo, Fulanie) oraz elementy katolicyzmu i spirytyzmu. Niewolnicy nie odrzucili wierzeń z Czarnego Lądu, łącząc ją z religią narzucaną przez białych kolonistów.
Istnieje tutaj koncepcja jednego Boga – Bon Dieu, któremu nie oddaje się jednak czci, istotny jest kult miejscowych i afrykańskich bóstw-duchów czyli loa, utożsamianych z katolickimi świętymi. Z Afryki pochodzą Rada Loa i Wangol Loa a na Haiti objawiły się Petro Loa.
Ważny jest także kult przodków i cześć oddawana ludziom zasłużonym dla narodu i lokalnej społeczności.
Postawą są tzw. rytuały opętania, przy dźwiękach bębnów. Dzięki nim uczestnicy wpadają w trans, podczas którego duchy opanowują uczestników (loa ujeżdżają swojego konia).
Wiedzę na temat loa posiadają kapłani houngan i kapłanki mambo, które kontaktują się z nimi. Stoją także na czele wspólnoty wiernych czyli socyete, rytuały nie mogą się odbywać bez nich.
[Not a valid template]Każdy loa posiada własny, unikalny symbol czyli veve, malowany kredą na ziemi przed rozpoczęciem obrzędu.
Do najważniejszych bóstw voodoo należy Oxala, bóg miłosierdzia – utożsamiany z Jezusem, Szango, bóg burzy, Papa Legba – strzegący granicy pomiędzy światem żywych i umarłych, utożsamiany ze św. Piotrem, Ogoun bóg wojny, Erzulie bogini miłości i Damballaha bóg wąż.
Duchom śmierci przewodzi groźny Baron Samedi.
