[Not a valid template]Kalendarz islamu oparty jest na cyklu roku księżycowego i znacznie różni od naszego, według niego obchodzone są wszystkie święta nadchodzą zaraz po miesiącu ramadan i trwają 4 dni, ich ideą przewodnią jest wybaczanie win i godzenie się ze wszystkimi, z którymi są skłóceni.
Na święto Barana każda rodzina kupuje dobrze utuczonego barana, który musi być zabity przez człowieka bez długów – trzecią część mięsa zostawia on dla siebie a reszta jest rozdzielana między biednych.
Cała obyczajowość rozwinęła się wokół picia herbaty, czaj – wyjątkowo mocnej, gorącej i słodkiej. Pita jest wszędzie i przez cały czas, w małych filiżankach i kubeczkach – na ulicach, pod sklepami i w środku nich, w urzędach. Cukru nie wrzuca się do napoju, ale macza w nim a następnie zjada.
Przy piciu kawy koniecznie należy zapalić fajkę wodną, shisę, z aromatycznym tytoniem o różnych smakach. Jest to przyjemność tania i powszechna w każdej kawiarni i restauracji.
Oko proroka to symbol, który chroni przez urokami i złym spojrzeniem, jest to biało-granatowe oko o różnych rozmiarach, znajduje się przed wejściami do domów, noszone jako wisiorek lub broszka.
Za nietakt i przejaw złego wychowania uważane jest wskazywanie kogoś palcem, pokazywanie stopy lub podeszwy buta, wycieranie nosa w miejscu publicznym, odrzucanie zaproszenia na herbatę bez wyraźnego powodu i kupowanie bez targowania się.
Lepiej powstrzymać się przed fotografowaniem tradycyjnie ubranych muzułmanek, może to zostać bardzo źle przyjęte.
Wybierając się do meczetu zakładamy długie spodnie, kobiety muszą zasłonić ramiona i nogi a także przykryć włosy chustą. Buty zostawiamy na zewnątrz – możemy je też zapakować do plecaka, tamtejsze dywany są bardzo brudne i pełne insektów, dlatego przed włożeniem butów musimy umyć nogi, albo ubrać skarpetki, które po wyjściu wyrzucamy.
[Not a valid template]Z Turcji wywodzi się taniec brzucha, tańczony przez kobiety w haremach, mężczyzną nie wolno go było wtedy oglądać ze względów religijnych i obyczajowych. Z czasem zaczął się pojawiać na weselach i pokazywany na ulicach przez młodych chłopców przebranych za dziewczęta. Co ciekawe nazwę wymyślili Francuzi, a następnie przejęli Anglicy.
Zadaniem tancerki jest dokładne przedstawienie muzyki za pomocą określonej grupy ruchów. Podstawą utworu jest rytm wygrywany na darbuce, rodzaju bębna. Rekwizytami tańca brzucha są zwiewne woale – welony, veil poi czyli ozdobne ciężarki przyczepione do stroju za pomocą sznurka lub łańcuszka oraz zakładane na palce saggaty.
Religia w Turcji
Islam: 99,64%
Prawosławie: 0,21%
Protestantyzm: 0,06%
Katolicyzm: 0,05%
Judaizm: 0,04%
Świadkowie Jehowy: 0,005%
