Oficjalna nazwa: Serbia, Republika Serbii
Oryginalna nazwa: Република Србија
Stolica: Belgrad
Ludność: 7 498 001
Powierzchnia: 77 474 km²
Język: serbski
Waluta: 1 nowy dinar jugosłowiański (YD) = 100 para
Największe miasta: Belgrad, Prisztina, Nowy Sad, Nisz, Prizren, Kragujewac, Subotica, Uroševac, Đakovica, Peć
Serbia jako twór państwowy istnieje dopiero od dwa tysiące szóstego roku, kiedy to rozpadła się Serbia i Czarnogóra. To bałkańskie państwo nie kryje swoich aspiracji europejskich, ale standardy obowiązujące w Serbii wciąż jeszcze nie pozwalają na zaliczenia kraju w poczet państw kandydujących do Unii Europejskiej.
Warunki naturalne.
Serbia jest krajem wyżynno-górzystym, a im bardziej przesuwamy się na południe, tym wyższe są góry. Po rozpadzie Serbii i Czarnogóry kraj ten nie ma dostępu do morza, za to w jego granicach leży żeglowny odcinek Dunaju, którym można dopłynąć do Morza Czarnego. Na północy rozciągają się nieatrakcyjne turystycznie, ale wysokiej żyzności równiny, wschód już jest bardziej atrakcyjny turystycznie, bo można tam zwiedzać jaskinie krasowe w wapieniach. Południe to propozycja głównie dla miłośników gór. Szata roślinna Serbii jest uboga, choć w górach występuje standardowy piętrowy układ roślinności. Żyzne równiny północne zostały pozbawione roślinności naturalnej i obsadzone lub obsiane roślinami cennymi gospodarczo. Gdzieniegdzie w górach utworzono winnice.
Historia bałkańska.
Serbia nie jest wyjątkiem od reguły i ma, jak przystało na państwo bałkańskie, długą i burzliwą historię, której najnowszym epizodem jest secesja Kosowa w dwa tysiące ósmym roku. Generalnie nazwa „Serbia” przewijała się w różnych źródłach od zawsze, choć niejednokrotnie była używana nie jako nazwa organizmu państwowego a na przykład okręgu albo regionu w ramach innego kraju. Dlatego też, jak i inne kraje bałkańskie, Serbia ma bardzo bogata kulturę, kładącą silny nacisk na aspekty narodowe i regionalne. Serbowie są bardzo silnie związani ze swoim dziedzictwem i widać to na każdym kroku, bo nawet najdrobniejsze uroczystości często nie są pozbawione akcentów narodowościowych.
Na skrzyżowaniu.
Serbia jest nazywana czasem skrzyżowaniem zachodu i wschodu. To właśnie przez ten kraj, a dokładniej przez jego północną część, najmniej górzystą, biegnie kilka najważniejszych dróg ze wschodu na zachód. Wiele z nich to zadbane autostrady albo drogi szybkiego ruchu. Żeglowny Dunaj tylko zwiększa znoszenie komunikacyjne Serbii. Jednak dobra jakość dróg nie ogranicza się wyłącznie do międzynarodowych tras, ale jest właściwa także drogom w kraju. Wprawdzie niektóre z tras w terenie górzystym nie są w najlepszym stanie, ale generalnie drogi są jednym z największych atutów Serbii, bo bardzo łatwo można się tam dostać, równie łatwe jest zwiedzanie. Znaczenie komunikacyjne jest także jednym z ośrodków, wokół których tworzyła się kultura Serbii, będąca mieszanką nie tylko wschodu i zachodu, ale w jakimś stopniu także kultury orientalnej. Ośrodku kulturowe rozwijają się głównie przy centach religijnych, ponieważ religia w Serbii odgrywa niemal tak samo ważną rolę jak państwowość. Wiele zwyczajów świeckich zostało wymieszanych z religijnymi i obecnie nie sposób już ich rozdzielić. Kultura Serbii zresztą w ogóle polega w głównej mierze na wymieszaniu kultur bałkańskich z zachodnioeuropejskimi. Serbowie to przyjaźni ludzie, którzy chętnie pomogą, ale bywają porywczy, i nadwrażliwi. Trzeba pamiętać, że wjeżdżając do Serbii musimy ją pokochać tak samo jak jej mieszkańcy. Serbowie bowiem nie rozumieją, jak jakikolwiek inny kraj może być nie tylko piękniejszy, ale choćby tak samo piękny jak ich i są na tym punkcie bardzo czuli. Żeby więc nie urazić gospodarzy zawsze musimy pochwalić ich kraj, a z cała pewnością każdy gość znajdzie jakiś powód, dla którego będzie chciał do Serbii wrócić.
