Oficjalna nazwa:Irlandia,
Oryginalna nazwa: Éire, Ireland
Stolica: Dublin
Ludność: 4 422 100
Powierzchnia: 70 273 km²
Język: angielski, irlandzki
Waluta: 1 euro (€) = 100 centów
Największe miasta: Dublin, Cork, Galway, Tallaght, Blanchardstown, Limerick, Waterford, Clondalkin, Lucan, Swords
Irlandia to państwo zajmujące większą część wyspy o tej samej nazwie. Miejsce to często wspominane jest już w Rzymskich kronikach, gdzie można także odnaleźć źródłosłów dzisiejszej oficjalnej nazwy, czyli Eire. To właśnie nazwa wywodząca się z rodzimego języka jest najczęściej używana, także przy ratyfikacjach traktatów oraz przy oficjalnej i prywatnej korespondencji, a nie, jak się często sądzi, nazwa angielska. Angielski w Irlandii jest jedynie językiem pomocniczym.
Warunki naturalne.
Irlandia jest krajem o niezbyt urozmaiconej, nizinno-wyżynnej rzeźbie terenu z najwyższym punktem, Carrantuohill, na wysokości tysiąca czterdziestu jeden metrów nad poziomem morza. Naturalne formacje roślinne nie mogą być magnesem na turystów: były to po części buczyny, ale w większości formacje trawiaste i miejscami torfowiska niskie i przejściowe. Klimat łagodny o rysie oceanicznym.
Pusty kraj.
Irlandię zamieszkuje około czterech i pół miliona ludzi, co daje zaludnienie równe ponad sześćdziesięciu osobom na kilometr kwadratowy. Nie jest to ilość ani zaskakująco duża, ani też mała. Wrażenie robi dopiero w zestawieniu z ludnością pochodzenia irlandzkiego zamieszkującą poza wyspą. Liczba ta waha się w okolicach od trzynastu do piętnastu milionów, a więc trzy- cztery razy więcej niż ludność samej wyspy. Najwięcej z tych osób mieszka w Stanach Zjednoczonych a poza tym w Kanadzie i na Starym Kontynencie.
Dotknąć historii.
Pierwsze ślady osadnictwa na Szmaragdowej Wyspie datuje się na szóste tysiąclecie przed naszą erą i to bynajmniej nie są drobne narzędzia, ale megalityczne budowle Newgrange czy Loughcrew. Między piątym a drugim wiekiem przed naszą erą na wyspie panowali Celtowie i to po nich zachowało się najwięcej legend, dowodów ich cywilizacji, ale także naleciałości językowych. W siódmym wieku Irlandia nie posiadała praktycznie jednolitości państwowej. Było to kilkaset królestw, które formalnie uznawały władzę arcykróla ze wzgórza Tara. Wtedy to w niewielkich królestwach kultura miejscowa podlegała najsilniejszym przemianom, a nowe akcenty wnieśli do niej pod koniec ósmego wieku wikingowie. To ni założyli Dublin, dzisiejszą stolicę, ale w połowie jedenastego wieku zostali wyparci przez Irlandczyków. Późniejsza historia podporządkowała Irlandię Zjednoczonemu Królestwu, choć przed tysiąc dziewięćset dwudziestym pierwszym, czyli uznaniem niepodległości, mieszkańcy Zielonej Wyspy wielokrotnie próbowali odzyskać suwerenność.
Każdy z tych okresów zostawił po sobie różnorodne ślady. Poza uzbrojeniem czy innymi śladami po bitwach, zwycięzcy zawsze budowali coś, co dziś jest elementem kultury irlandzkiej. Raz ten wkład był mniejszy, innym razem większy, często różnie rozłożony na powierzchni Irlandii. To decyduje o tym, że Irlandia, jaką dziś można odwiedzić, jest państwem kulturowo niejednorodnym, ale tolerancyjnym. Burzliwa historia tłumaczy też rygorystyczne podejście do kwestii nazewnictwa kraju, jako sposobu na podkreślenie niezależności, odrębności, ale także identyfikacji choćby z ideą Unii Europejskiej.
Ślady wszystkich kultur i władz wyspy są gromadzone i pieczołowicie chronione, stąd wycieczka po Irlandii zazwyczaj odbywa się szlakiem dawnych bitew albo podbojów, dzięki czemu można zobaczyć, jak tak naprawdę rozgrywały się losy Irlandii i jakie zmiany zachodziły przez tysiące lat. Dzisiejsza kultura Irlandczyków jest tylko wypadkową tych ośmiu tysiącleci pokojowego lub zbrojnego mieszanie się kultur z dość odległych czasem krańców świata.
