Oficjalna nazwa: Algieria, Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna
Oryginalna nazwa: الجمهورية الجزائرية الديمقراطية الشعبية
Stolica: Algier
Ludność: 34 178 188
Powierzchnia: 2 381 741 km²
Język: arabski
Waluta: 1 dinar algierski (DA) = 100 centymów
Największe miasta: Algier, Oran, Konstantyna, Batina, Dżilfa
Pustynna Algieria zamieszkana jest przez ludność mieszanego, arabsko-berberyjskiego pochodzenia. Berberyjscy Kabylowie mający własny język i niezwykle barwne zwyczaje od lat żądają autonomii, szczególnie językowej, co jest niechętnie widziane przez rząd. Berberowie zamieszkują przede wszystkim pustynne obszary Sahary.
Gorący, egzotyczny kraj położony jest w Afryce Północnej, nad błękitnymi wodami Morza Śródziemnego. Sąsiaduje z Marokiem i Tunezją, Libią, Mali, Mauretanią, Nigerem, Tunezją i Saharą Zachodnią. Morze Śródziemne oddziela od piaszczystej Sahary pasmo gór, dolin i płaskowyżów.
Rdzenni mieszkańcy Algierii, Berberowie, przez ostatnie kilka tysięcy lat znajdowali się pod rządami obcych władców. Najpierw Fenicjan, przybyłych ok. 1000 r. p.n.e. następnie Rzymian w III w. p.n.e. W czasach Imperium Osmańskiego kraj był formalnie jego częścią, jednak wybrzeże opanowali piraci używając licznych, drobnych wysp jako dogodnej bazy dla swoich wypraw. Kres położyła im dopiero inwazja francuska w 1830 r. W latach 1881 -1954 Algieria Francuska została włączona do Francji jako podporządkowane terytorium zamorskie. W 1956 r. odkryto bogate złoża ropy naftowej, dzisiaj niepodległa Algieria jest ważnym eksporterem ropy i gazu ziemnego.
Drugie oblicze kraju jest zielone i pachnące, na terenach zasobnych w wodę istnieje skomplikowany system kanałów nawadniających uprawę aromatycznych cytrusów, drzew figowych i oliwek, szmaragdowych pól pszenicy, winorośli, ciepłolubnej bawełny i złocistych słoneczników. Krajobraz urozmaicają stada kóz, owiec i sympatycznych osiołków. Rozległe, bujne lasy, pokrywające w starożytności duże połacie Algierii zostały wycięte przez rolników chcących zdobyć coraz to większe połacie ziemi pod uprawę. Olbrzymie ilości drewna wykorzystywano na opał, do budowy a także eksportowano. Doprowadziło to do erozji gleby i zamiany zielonych obszarów w półpustynie. Obecnie rząd stara się zapobiec tym niekorzystnym zjawisko sadząc szeroki pas lasu mający oddzielić wnętrze kraju od Sahary.
W saharyjskiej części Algierii panuje klimat zwrotnikowy suchy, dni są gorące a noce bardzo zimne. Całe życie skupia się w oazach w pobliżu wypływających ze skał źródeł lub głębokich studzien, w cieniu kołyszących się pod uderzeniami suchego wiatru palm daktylowych. Berberowie hodują jak przed tysiącami lat stada wielbłądów i rodzime gatunki owiec.
Obiekty z listy światowego dziedzictwa UNESCO w Algierii to przede wszystkim stolica kraju Algier z Wielkim Meczetem z XI w. i cytadelą wzniesioną przez Turków w XVI w. Następnie stanowisko archeologiczne w Dżamila z jednymi z najlepiej zachowanych ruin rzymskiego miasta w Afryce Północnej. Możemy tu oglądnąć pozostałości forum, amfiteatru, rozległych term, łuku tryumfalnego, świątyni i domów mieszkalnych z licznymi mozaikami. Bani Hammad, pierwsza stolica państwa Hammadydów założona w 1007 r., położona na północnym-wschodzie w pobliżu Biszary. Region oaz Mzab na Saharze w obszarze Wielkiego Ergu Zachodniego zasiedlony przez Berberów od IX w. Park Narodowy Tasili Wan Ahdżar z prahistorycznymi malowidłami naskalnymi. Ruiny kartagińsko – rzymskiego Timgadu z licznie zachowanymi zabytkami z czasów rzymskich oraz założonej przez Fenicjan w IV w. p.n.e. Tipasy z Grobowcem Królów Numidyjskich.
