Oficjalna nazwa: Erytrea, Państwo Erytrea
Oryginalna nazwa: Hagere Ertra, إريتريا
Stolica: Asmara
Ludność: 5 028 000
Powierzchnia: 121 320 km²
Język: tigrinya
Waluta: 1 nafka = 100 centów
Największe miasta: Asmara, Keren, Agordat, Nakfa oraz porty Massaua i Assab.
Erytrea to państewko we wschodniej Afryce, wciśnięte między Etiopię, Dżibuti i Sudan, położone w całości wzdłuż Morza Czerwonego. Jest to państwo, w którym uchwalane przepisy, na czele z czternastoletnią dziś konstytucją, nie są wprowadzane w życie i uznaje się je za najmniej demokratyczne w zakresie wolności mediów. Oficjalnie ustrój polityczny określa się jako przejściowy, w rzeczywistości są to rządy niemal totalitarne.
Warunki naturalne.
Nie licząc wąskiego pasa przymorza i części centralnej jest to kraj skrajnie suchy, w większości pustynny. Jedynie żyzne wyżyny centralne dają warunki dla rolnictwa. Linia brzegowa wzdłuż granicy erytrejskiej jest bardzo długa i silnie rozczłonkowana. Pod zarządem Erytrei znajduje się także około trzystu pięćdziesięciu niewielkich wysepek i wysp, z których najbardziej znane znajdują się w archipelagu Dahlak.
Historia wielu kultur.
Dzisiejszy kulturowy obraz Erytrei kształtował się przez kilkaset lat. Do siódmego wieku był to region inkorporowany w granice Królestwa Etiopii, ale po nasileniu się wpływów tureckich uzyskał częściową autonomię a w szesnastym wieku został podbity przez Turcję. Pod koniec dziewiętnastego wieku Erytrea stała się kolonią Włoską, ale okres kolonialny trwał zaledwie sześć lat, choć potem, w tysiąc dziewięćset trzydziestym szóstym roku Erytrea stała się częścią Włoskiej Afryki Wschodniej, następnie przeszedł pod zarząd Brytyjczyków, a potem wrócił do Etiopii, aby w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym drugim wybuchła na terenie Erytrei wojna domowa, podsycana przez państwa arabskie i ZSRR, a niespełna dwadzieścia lat temu Erytrea proklamowała niepodległość od Etiopii.
W takich warunkach rozwijała się erytrejska kultura, której dzieła jednak nie przetrwały zawieruchy kolejnych wojen. Każda z nich jednak przynosiła nowe elementy do miejscowych zwyczajów, dziś więc Erytrea jest jednocześnie pod względem kulturowym nieco europejska, azjatycka i afrykańska, mniej więcej zresztą w takiej właśnie kolejności.
Jak bardzo mozaikowate jest kulturowe społeczeństwo Erytrei, nie wiadomo, ponieważ do tej pory nie przeprowadzono tam żadnych badań, które dałyby wiarygodne wyniki. Ciężko też wnioskować na podstawie pojedynczych obserwacji- do Erytrei rzadko jeżdżą turyści, jeszcze rzadziej przedstawiciele różnych organizacji pozarządowych.
Wybierając się do Erytrei warto pamiętać, że jest to kraj w większości muzułmański, więc to normy koraniczne w większości regulują zwyczaje i dopuszczalne normy społeczne. Szczególnie dotyczy to kobiet, które, choć Erytrea jest państwem bezpiecznym, raczej nie powinny udawać się w ten rejon na samotne wycieczki. Ponieważ na co dzień turystów w Erytrei jest niewielu, mieszkańcy pozostają dość konserwatywni w swoich przekonaniach i zwyczajach.
Jak podróżować?
W kwestii przekraczania granicy nie ma szczególnie surowych przepisów, które ograniczałyby przepływ gotówki. Kontrole graniczne są pobieżne i raczej pro forma. Podróżowanie po samej Erytrei nie jest trudne, ale dość charakterystyczne: podróżując autobusem opłaca się przejazd i zajmuje miejsce w pojeździe. Autobus rusza dopiero kiedy jest całkowicie zapełniony. W większych miastach nie trwa to długo. Sieć dróg jest słabo rozwinięta, podobnie zresztą jak sieć stacji benzynowych. Niełatwo także znaleźć wypożyczalnię samochodów, zwłaszcza taką, w której jakikolwiek pojazd spełniałby nawet niewygórowane normy bezpieczeństwa, dlatego to właśnie takie autobusy są najlepszym sposobem na poznanie Erytrei.
