Oficjalna nazwa: Gruzja
Oryginalna nazwa: საქართველო
Stolica: Tbilisi
Ludność: 4 630 841
Powierzchnia: 69 700 km²
Język: gruziński
Waluta: 1 lari (GEL) = 100 tetri
Największe miasta: Tbilisi, Kutaisi, Batumi, Rustawi, Suchumi, Zugdidi, Gori, Poti, Cchinwali, Samtredia
Gruzja to jedno z państw Kaukaskich, którego historia jest bardzo bogata, ale kultura w znacznym stopniu została zubożona w okresie, przez którzy kraj był republiką sowiecką. Już starożytni Grecy wspominali o terenach dzisiejszej Gruzji jako Kolchidzie i Iberii. Wśród turystów państwo to jest raczej przeciętnie popularne, a to głównie za sprawą całkiem niedawnych konfliktów z Rosją i zbudowanego przy tej okazji niekorzystnego wizerunku medialnego kraju.
Warunki naturalne.
Gruzja leży w strefie klimatu podzwrotnikowego o charakterze kontynentalnym. Jest to kraj górzysty, w którym najwyższe wzniesienie, Szchara, ma wysokość pięciu tysięcy sześćdziesięciu ośmiu metrów. Na zachodzie kraju klimat nosi wyraźne znamiona śródziemnomorskiego i uprawiane są tam oliwki i winorośl, a gruzińskie wina pochodzące z zachodnich winnic znane są bardzo szeroko. W zależności od przyjętej konwencji podziału, Gruzja może należeć w całości do kontynentu europejskiego lub azjatyckiego, może też być częścią obu jego fragmentów.
Historia wojenna.
Gruzja nie ma zachowanych zbyt wielu zabytków, a to ze względu na fakt, że przez kraj często przetaczały się krwawe zawieruchy dziejowe. Państwo Gruzinów bardzo długo opierało się wszystkim najeźdźcom, aby ulec na początku dziewiętnastego wieku Rosjanom, którzy wtedy po raz pierwszy „obronili” Gruzję, włączając ją w swoje granice. Później takiej samej „obrony” udzielili przy okazji budowy imperium republik radzieckich. W dwa tysiące ósmym roku w obronę wzięte zostały Osetia i Abchazja Południowa, które obecnie stanowią państwa nieuznane, a de facto są położone w strefie dominacji rosyjskiej.
Turystyka dla ludzi, a nie przedmiotów.
Cechą charakterystyczną kultury gruzińskiej jest to, że najlepiej i najpełniej objawia się ona nie w przedmiotach materialnych, ale w ludziach i ich zachowaniach. Choć na terenie Gruzji znajduje się wiele pomniejszych dowodów na istnienie cywilizacji już w czasach przedhistorycznych to są one rozrzucone po terenie kraju i często nie podlegają żadnej faktycznej ochronie. Poza Tbilisi i kilkoma innymi większymi ośrodkami miejskimi raczej trudno o znalezienie większych muzeów czy innych instytucji prezentujących dorobek kulturalny regionu. Z całą pewnością jednak kultura gruzińska jest przebogata, ale żeby się o tym przekonać, potrzeba więcej, niż jednego turnusu wczasowego. Kurorty, średnio rozwinięte, znajdujące się nad Morzem Czarnym są popularne wśród zagranicznych turystów, ale tam też kultura rdzenna jest najsłabiej widoczna, a lepiej ujawnia się w ujęciu klasycznej gościnności dostosowanej do potrzeb bogatych turystów. Wyprawa w górzystą część Gruzji uświadamia, że część nadmorska przez wieki podlegała innym wpływom i wykształciła zupełnie inną kulturę niż część kontynentalna. W górach panują zupełnie inne obyczaje, jedynie gościnność pozostaje właściwie niezmierzona.
Jeśli chcemy znaleźć jakiekolwiek świadectwa materialne kultury Gruzinów to zdecydowanie lepsze w tym celu są obszary górzyste. Choć infrastruktura turystyczna jest tam zdecydowanie gorzej rozwinięta, można tam znaleźć także mniej różnego rodzaju eksponatów, ale są one niemal czystym dowodem wyłącznie gruzińskiej kultury, natomiast w części nadmorskiej jest już zauważalny wpływ innych, nieraz bardzo odmiennych kultur z helleńską włącznie. Na pewno wzbogaca to kulturę Gruzji i dodaje jej unikalności, ale odejmuje indywidualności i pewnej tożsamości, która wynikałaby z warunków, w jakich mieszkali przez tysiące lat mieszkańcy Kaukazu.
